PIOTR SEBASTIAN ROSIŃSKI
STIGMATA • BODY • LIGHT
* Kalos (beautiful) Grafo (I write) Mania (passion)
Kali-Grafo-Mania (BODY-LIGHT) is a photographic record of meetings with women.These are not random people, each of the heroines is completely different, embodies a different type both in the physical and mental sphere. It is not about the ideal of feminine beauty, but about the sheer delight in the mystery of female nature, its corporeality, the metaphysical beauty inherent in every imperfect part of the body.
The man, a photographer, with the passion of an inquisitive researcher, tries to take a woman's body apart in an attempt to decipher its mystery, and the closer he seems to get, the further away from his goal he gets.He shows both intimate fragments and unobvious, understated frames that take on an abstract form. A hand in its physicality confronted with the rest of the body sometimes seems to be an alien element, as if it were another entity. Graphic images, words, fragments of poetry projected on the body during the session only deepen this distance.
PIOTR SEBASTIAN ROSIŃSKI
Piotr Sebastian Rosiński (1967) studied at the École Nationale Supérieure des Arts Visuels LA CAMBRE in Brussels and at the Warsaw Academy of Fine Arts. He was one of the last students of outstanding painter Prof. Teresa Pągowska. Art director, promoter of culture. Curator of numerous exhibitions related to the art of illustration in France, Switzerland, Italy, Belgium and Poland. As a graphic designer, regularly collaborates with press, music and book publishers in Poland and abroad. Practices painting, video and photography.
* Kalos (piękny) Grafo (piszę) Mania (pasja)
Kali-Grafo-Mania (BODY-LIGHT) to fotograficzny zapis spotkań z kobietami.Nie są to przypadkowe osoby, każda z bohaterek jest zupełnie inna, uosabia odmienny typ zarówno w sferze fizycznej jak i psychicznej. Bo nie chodzi tu o ideał kobiecego piękna, ale o sam zachwyt nad tajemnicą natury kobiecej, jej cielesnością, metafizycznym pięknem tkwiącym w każdym nawet niedoskonałym fragmencie ciała.
Mężczyzna, fotograf, z manią wnikliwego badacza stara się rozebrać ciało kobiety na części pierwsze próbując rozszyfrować jego misterium, a im wydawałoby się że jest bliżej, tym bardziej oddala się od celu.Pokazuje zarazem intymne fragmenty jak i nieoczywiste, niedopowiedziane kadry, które przybierają formę abstrakcyjną. Dłoń w swojej fizyczności skonfrontowana z resztą ciała wydaje się czasem elementem obcym, jakby innym bytem. Obrazy graficzne, słowa, fragmenty poezji, które w formie projekcji wyświetlane są podczas sesji na ciele tylko pogłębiają ten dystans.
Piotr Sebastian Rosiński (1967) – studiował w École Nationale Supérieure des Arts Visuels LA CAMBRE w Brukseli i na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie współtworzył z prof. Lechem Majewskim pracownię Grafiki Wydawniczej. Był jednym z ostatnich uczniów wybitnej malarki prof. Teresy Pągowskiej. Dyrektor artystyczny, promotor kultury. Inicjator Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Delémont w Szwajcarii. Kurator licznych wystaw związanych ze sztuką ilustracji we Francji, Szwajcarii, Włoszech, Belgii i Polsce. Jako grafik regularnie współpracuje z wydawnictwami prasowymi, muzycznymi i książkowymi w Polsce i za granicą. Praktykuje malarstwo, wideo i fotografię.
"(...) This series of photographs is a search for new "calligraphy", a search for it in the beauty of the naked body. Fragments of poetry on skin is an attempt to free words and to give poetry a concrete, visual form. The letters merge, blend together, form abstract, typographic blurs. Graphic signs return obsessively - they become a riddle, a rebus. The contrast between the delicacy of the body and the jagged arrangements of the letters is meant to arouse sensuality. However, there is no real contact between the luminous tattoo and the delicate body. (...)"
„(…) Ta seria zdjęć to poszukiwanie nowej „kaligrafii”, poszukiwanie jej w pięknie nagiego ciała. Fragmenty poezji na skórze to próba uwolnienia słów i nadania poezji formy konkretnej, wizualnej. Litery zlewają się, zamazują, formułują abstrakcyjne, typograficzne plamy. Graficzne znaki obsesyjnie powracają – stają się zagadką, rebusem. Kontrast między delikatnością ciała a poszarpanymi układami liter ma służyć rozbudzeniu sensualności. Między świetlnym tatuażem a delikatnym ciałem nie ma jednak prawdziwego kontaktu. (…)”